واما امروز بعد از یکسال بگذار از اینجا شروع کنم:
بیا دوباره بنشینیم به انتظارش، شاید اینبار بوی عبورش را نزدیکتر حس کنیم وبا همآن حال بی تابانه تر بخوانیمش.
یا مولای...
تو در میان جمعی و من غرق حیرتم کاندر کجا برآیم و پیدا کنم تو را
هر صبح جمعه ندبه کنان در دعای صبح از کردگار خویش تمنا کنم تو را
گاهی آنقدر غرق می شویم که دیگر نه صدای باد را می شنویم ،نه تابش ملایم خورشید را
سوار بر ابر آرزوهایمان تا ته آسمانها سفر می کنیم،گو اینکه دیگر قصد بازگشت نداریم
چشمانت را که باز می کنی،همان جایی هستی که بودی تمام نگرانی ات دود شدن آرزوهایت می شود
ولی بدان مهم باز کردن چشمانیست که خوب می بینند
به دنبال چشمانی میگردم که نه سپید را می بینند و نه سیاهی را
صفحه ای سیاه و سپید از هرآنچه هست "واقعیت"
دیگر غصه این روزها را در کنارآرزوهایت نخواهی خورد
و اینک از یگانه مهربانم می خواهم :
شاید نگاه به واقعیت آسان باشد ولی باور کردنش گاهی دشوار است
مگر او را ما دریابد و مثل همیشه دستانمان را ریسمانی مطمئن باید...
من در این تاریکی فکر یک بره روشن هستم
که بیاید علف خستگی ام را بچرد... سهراب
بعد از مدتها سلام!
برای کمی قبلتر از سال نو
تفألی به سهراب
نیایش...
افسانه را چیدیم ، و پلاسیده فکندیم
کنار شن زار ، آفتابی سایه بار ، ما را نواخت . و درنگی کردیم .
بر لب رود پهناور رمز ، رویاها را سر بریدیم
ابری رسید ، و ما دیده فرو بستیم .
ظلمت شکافت ، زهره را دیدیم و به ستیغ بر آمدیم .
آذرخشی فرود آمد ، و ما را در نیایش فرو دید
لرزان گریستیم . خندان ، گریستیم .
رگباری فرو کوفت : از در همدلی بودیم .
سیاهی رفت ، سر به آبی آسمان سودیم ، در خور آسمان ها شدیم .
سایه را به دره رها کردیم . لبخند را به فراخنای تهی فشاندیم .
سکوت ما به هم پیوست ، و ما “ما “ شدیم.
