هوالحق...شرح حال نخواهم نوشت،
از عمق گرمای وجودم نیز سخن نخواهم گفت،
حجم نگاه های از همه رنگ را هم نخواهم شمرد، از شبهای هجران و ناله های شبانه هم خبری نیست که نیست...
بی درد ماندن نعمتی است که نصیب هر کسی نخواهد شد، جز آنکه کسی باشد؛ همیشه راضی.
رضایت تو درد را نمی شناسد، حتی اگر از طبقه هفتم آسمان هم هبوط کرده باشی!
دیر زمانیست که سخت نمی نویسم وهرکس را که ازنوشته هایم بهره ایست،شایدکه خوب می فهمد، ولی اکنون نه ...دیشب..
دیشب گریستم نه از نوع ناله های شبانه،در چارقد سیاه شب،خویش را همچون ستاره ای کوچک و نورانی،چشمک زنان یافتم،درحال یافتن پاسخهای همیشه پنهانش. چشمانش را تا جای ممکن باز کرده بود و خوب می پایید آنچه را که شبها بود دیگر نمی دید،
سرمایِش روزگار او را چه خوب پوشانده بود و نقطه نقطه احساسش را مور مور می کرد و حال از گرمای کسی،درحال ذوب شدن.
سؤال کرد وچه زیبا پاسخش را بلعید.
قدم که برمی داشت چشمانی او را نظاره گر بودند تا مبادا که زمین بخورد
،برخلاف گاهی که بدجوری زمین می خورد
و حس اینکه کسی هلش می داد؟؟!!
کرشمه های شب همچنان ادامه داشت
و خیال نداشت تا پرده از نقاب صبح بردارد،
او را خسته کرد و خوابش برد،
با اشک در چشمانش و سری پر باد و فکری مغشوش.
نشانه ای یافت بوقت صبحگاه،
که شاید حکایت از پایان روزها و قرارها بود...شاید
با این حال سرخوش نشد و اندیشید کی زمین خورده است ؟
پاسخی نیافت پرسید و پرسید ...
بی خیال از کنار درختان،
صبح از خانه بیرون زد،
نامش را در دلش فریاد کرد
و بعد خاموش کنان قدم برداشت
و اکنون در سکوتی آرام نزدیک سر دادن سرود
و گوش به صدای روشن باد،
می نگارد بر برگ های این روزگار همیشه گذرا. راستی این را هم بگویم:
او هنوز در پی یافتن پاسخی می اندیشد،
حتی پاسخی سیاه و سفید...
نگاهش بدار...
